Haset İnsanlar Ne Yapar?
Bazen birinin başarılarını kutlamak yerine, içimizde bir şeyler kırılır, bir yerlerde bir eksiklik duygusu doğar. Bu duyguyu yaşadığınızda, haset hiç de yabancı olmayan bir his olabilir. Ne yazık ki, bu duygunun ortaya çıkması, insan ilişkilerinin en derin yaralarından birini açar. Duygusal bir tür mücadele, adeta bir ruhsal çatışma…
Bir zamanlar, aynı okulda okuyan Melis ve Ahmet arasında böylesine bir çatışma başladı.
Melis, çok başarılı bir öğrenciydi. Ne zaman sınıfta bir proje yapacaklarsa, en yüksek puanı o alır, tüm öğretmenlerinin takdirini toplardı. Gözleri parlak, gülüşü içten, neşesi herkesi sarar, herkesin yanında bir şekilde bulunur, yardımcı olurdu. Oysa Ahmet, her zaman Melis’in gölgesinde kalmış, bazen kendi potansiyelini bile sorgulamıştı.
Ahmet, bir gün büyük bir proje için aynı sınıftan başka bir öğrenciyle yarışacağını öğrendi. Bu, onun için büyük bir fırsattı. O projede başarılı olursa, akademik kariyerine yön verebilecekti. Ancak aklına gelen tek şey, “Melis bu projede de kazanırsa, ben ne olurum?” oldu. Yavaşça içindeki kıskançlık, onu bir şekilde sarmaya başladı. Çevresindeki arkadaşlarına ne kadar iyi bir iş yapacağı hakkında konuşsa da, Melis’in gözüne girmek, ona bu projede üstünlük kurmak, içindeki en büyük isteği haline geldi.
Melis’in başarısını hayal etmek, ona nasıl tepkiler vereceğini planlamak, ona karşı yarışta stratejiler geliştirmek, tüm bu düşünceler Ahmet’in zihnini esir aldı. Ama farkında değildi ki, haset duygusu, akıl ve stratejiyle değil, duygusal boşluklarla besleniyordu.
Ahmet, çözüme odaklıydı, mantıklıydı. Onun için bu mücadele bir oyun gibiydi; kuralları vardı ve o kurallara göre oynanmalıydı. Her şey planlıydı, tek yapması gereken en iyi hamleyi yapmak ve hedefe ulaşmaktı. Ama Melis, çok farklı bir yol izliyordu.
Melis, Ahmet’ten farklı olarak, insanları anlamaya çalışan, empatik biriydi. Başarıları, sadece kendi mutluluğunun bir yansıması değildi, aynı zamanda çevresindeki insanların da mutluluğuna katkı sağlıyordu. Her zaman başkalarına yardım eder, başarılarını paylaşır, herkesin yanında olmaya çalışırdı. Ama Ahmet’in içindeki haset duygusunu gördüğünde, şaşkınlıkla karışık bir üzüntü hissetti. Onun neyi eksikti? Melis, Ahmet’e bir şans vermek istedi, onun yalnız olmadığını göstermek…
Ve bir gün Melis, Ahmet’i yanına çağırarak ona basit bir soru sordu: “Ahmet, sen neden bu kadar üzgünsün? Bu yarış seni neden bu kadar etkiliyor?”
Ahmet, ilk başta bu soruya yanıt vermedi, ama Melis’in içten yaklaşımı ona bir şeyler açtı. O an fark etti ki, hissettiği kıskançlık, sadece bir tür korkuydu. Korku, yeteneklerinin yetersiz olduğunu düşünme korkusu. Ama o, belki de başkalarının başarılarına kendini tanıtarak, kendi değerini bulamıyordu.
Bu konuşma, Ahmet için dönüm noktası oldu. Melis ona sadece yarışta nasıl başarılı olabileceğini değil, kendini daha fazla nasıl kabul edebileceğini de öğretti.
Haset, aslında en büyük düşmanımız, değil mi? Bizim içimizdeki eksiklikleri, korkuları büyütür. Birbirimizi kutlamak yerine, bazen sadece karşımızdakinin hatalarını görmek, onun başarısızlıklarını istemek daha kolaydır. Ama Melis’in içten yaklaşımı ve Ahmet’in açığa çıkan duyguları, hasetle başa çıkmanın aslında sevgi ve anlayışla mümkün olduğunu gösterdi.
Bir an durun ve etrafınıza bakın. Sizin için en zor olan anlarda, başkalarının başarılarını kendinize tehdit olarak görmeyin. Belki de başka birinin başarısı, sizin de potansiyelinizin bir yansımasıdır. Başkalarının başarısını kutlamak, size de güç verebilir, yolunuzu aydınlatabilir. Başarı, sadece tek bir kişiye ait değildir; o, birlikte büyüyebileceğimiz bir güçtür.
Ahmet’in hikâyesi bir başlangıçtı, ama birçoğumuzun içindeki hislerle benzerlikler taşıyor. İçimizdeki haset, bazen en derin duygularımıza dokunur, ama birini anlamak ve kabul etmek, en büyük iyileşme sürecidir.
Peki, sizce birinin başarısını kıskandığınızda, neyi kaybediyorsunuz? Yorumlarda bu soruyu düşünmek ve paylaşmak istiyorum.